“Sevgilim,kaç durak sonra gözlerinde inmeliyim
Bilirsin adres sormayı hiç sevmeyen biriyim”

Bir yolculuğa çıkınca varamam
İstediğim denize, her mavi yanlıştır çünkü
Gözlerinden başka
Bir aşk şiiri adına ne varsa bırakıp geride
Yani dümdüz, yani süssüz neysem o halde
Yine kalemime yüklüyorum işi

Bir kış mevsiminde gelebilirim belki
Yanaklarında unuttuğun gözyaşlarının
Donduğu günde.
Veya baharda, baldıranların üzerinde
Çıplak ayak koşarken
Çocukluğunu bir tek benim
Görebildiğim bir bahar öğlesinde.

Ya da yazın o “yaşamak ne güzel” dedirten nevası ile,
Kucaklaşırken koca bir kış ayrı kaldığım denizle
Çıkıp gelebilirim her şeyi bırakarak
yalnız sandaletlerim elimde.

Sevgilim bir türkü kadar gerçektir
İçimi yararak geçen ama hiç acıtmayan
Bu Ceyhan, bu Dicle!
Şiirim sana gelmeden önce varacağım inan
Ellerinin o bereketli sevisine

Bil ki gözüne değen her yağmur kırığı
Önce benim gözümden geçip
Geliyordur akdeniz kokulu iklimine.
Bekle! ayağının altındaki çimen yürümeden
Biteceğim gözbebeğinde