Kendime gelebildim sonunda,defalarca okuyarak/ dinleyerek şiiri...

Bugün kederliydim biraz, biraz sessiz hıçkırıklarımı duyuyordum, biraz nemliydi gözlerim

sonra bu şiiri okudum, ilk önce gün boyunca biriktirdiğim hıçkırıklarımı azat ettim, aktılar yanak çukurlarıma hızla... Sonra hep gülümsedim. Her dizesi bendim... Ve dedim ki kendime hayatımla ilgili çoğu "dostum" dediğim insanın çözemediği şifreleri Irmak biliyor ve düşündüm, şiir öyle etkili bir duygu aktarımı ki, yüz yüze gelmeye gerek duymaksızın birleştiriyor yürekleri, dostça.

Yalnızlık...

Kutsanmış geceler biriktiriyor bende her gün ve bugün de öyle başladım güne, kendimi yalnız hissederek... Bitmedi bu yalnızlık, döşedik zamana ağır işçiler gibi...

Uykumda rüzgarları savuruyorum, çocukluğumdan kalma bir telaş sarıyor ruhumu sonra bakıyorum her yerde fırtına sessizliği... Sonra "keşkek" döven kadınların, anamın, nenemin gamlı bakışları yerleşiyor yüreğime. Memleketimi özledim Irmak, her şeyi ve sen beni oralara götürdün yine, sana ne desem az...

Yalnızlığı kutsamıyorum artık, çünkü benim dostlarım var. Şiir yürekli nadir insanlar, var olun hep şiirlerde, var olun hep yüreğimde dostlukla...

Doğum günüme Teoman'ın "Paramparça" şarkısıyla başlayıp umutsuzluğa yelken açmıştım ve günü "İki Kumral Balık"la sonlandırdım. Güneş acıyla doğmuştu günüme ama mutlulukla battı, ilk kez bir geceyi böylesine çok sevdim...

Haksız terkisinde bir zamanın bıraksam da "baba sevgisini" ve gözlerimin uçurumlarına hapsetsem de özlemi, biliyorum ki an gelir, yıkılır duvarlar ve saçılır heybedeki anılar...

Ve tükenir sözcükler, bir yudum sevgi dökerek ellerinize...

Irmak, seni tanıdığım güne binlerce şükürler olsun dostum.

Sevgiyle kal ve hep mutlulukla...