ı.

yol olsan varsam yürüsem seni
kentlere sabah vurmadan daha
tepesinde evlerin yalnızlık örtüsü
ışıkları sarhoş eden sesiyle rüzgâr
kanamış denizler gibi yaralı

suları getirse adın
devirerek bir bir dağları
geçse bu zapt edilmiş kaderden
bu yetkin ölümhaneden
kavimlerden köylerden
kırsa bir usta gibi soğanı


ıı.

güzel yaşamadı çocuklar
dolmadı bıraktıkları sokak
hiçbir trene binmediler
sevmediler hiçbir atı
aşkı kimse anlatmadı onlara


ııı.

yol oldun vardım yürüdüm seni
aldım toprağını içime döktüm
çekildim başağına sessizlikti her şey
ve bir ülkeyi kurtarmak gibi
eski bir haziran
konuştuk sonra tepeden tırnağa
ekin günlerinden
ölülerden bahsettik
adsızdı erken düşen çocuklar

yol oldun vardım yürüdüm seni
ve işte duruyor avcumda
senin usulca bükülen boynun


ıv.

tut ellerimi sararsın gövden...









Irmak - Aralık / 2014