şiirin tek başına meydana çıkıp, milyon olarak gidişi vardır bir de...bazıları seyreder sadece...hem hüzünle gelişini hem de ağlayarak gidişini burdan...istifini bozmaz, aklını yormaz...derdi sıkıntısı neydi? ya anlatmaya çalıştığı peki? belki içi içini yiyecek, merakını gidermek için dolaylı düşünecek aklının ucuyla ama o kadar derinlere inmeyecek...sesli düşünmenin tehlikeli boyuta ulaşıp kendini uçuruma yuvarlayacağını varsayacak...çünkü rahatsızlık duyacağını sezecek önceden ağrıyla çıkagelen gürültülü bir sesin..o yüzden mesafeli durup öyle şüpheli yaklaşacak herkese... yerinde put kesilerek tanımamazlıktan gelecek sonra her sancıyı..."ben böyle gayet iyiyim, ne olmuş ki?" deyip görmezlikten, duymazlıktan tıkayacak duy(g)u organlarını...bir zaman sonra elleriyle gördüğü bu vicdan işlerini gereksiz bulup, örtmeye bile çalışmayacak hiçbir suçun üstünü...çünkü çoğunluk öyle yapıyor...çünkü ses ederse rahatı-düzen.i bozulacak, senelerdir işleyen kuralları çiğnerse altından kalkamaz belki...sonra da "ne gerek var? böyle huzurum yerinde" diyen bir takım mutlu ifadeleri yüzüne giydirip, bir başkasının acısını anlamayacak duruma gelene kadar, insanlığını bütün gün ayakta uyutup, öyle yabancılaşacak herkese...

bereket versin sesli düşünenler ayakta uyumuyor-uyutulmuyor...bilinci ve yüreği açık olanlar da var çok şükür!
sen hep böyleydin...hep böyle ansızın çıkagelir derin uykumuzdan uyandırırdın bizi...
hep böyle kal!
yürektesin gözüm...