Kapkara ölüm, bu yas hepimizin, başımız sağolsun ama unutulmasın!

Maddenin sesi
Kömür karası

An gelir
O an gelmez

Yüzü kirliydi ama
Temizdi gülüşleri

Zihnimde birikenler, yıllardır patlamayı bekliyormuşçasına bıraktı kendini

***

Gökyüzü kara
Zihnim bulanık, gözlerim değil tek suçlusu
Şu kapkara hava
Soluksuz kalıyor insan
Yaşarken ölmek
Bir de ölüyken ölmek var

Bulutlar rengini teslim etmiş dumana
Yeryüzünün hikâyesi gökyüzünden okunuyor artık
Kara yazısı
Alın yazısı oldu
Yüzlerinden okunuyor hikâyesi
Yaşam savaşları
Ekmek kavgaları
Sevinçleri silik, çünkü küçük, küçüldüler yandıkça

Aradaki mesafe karanlık
Kayıp ruhlar arasından gözyaşları yükseliyor
Yaşı tutmayanların yüreği tutuluyor
En çok da onlar ağlıyor

Belki de bilemeyecek artık
Okula giderken babanın tuttuğu eli
İçimde, taşıdığım baba eli değen kitapların ağırlığı var
Taşıyamıyorum bu yangını

Kapanır gökyüzüne gidemeyen ruhların yolu
Yanan ömürlerle

Ruhların ve vicdanların eksik kaldığı yerlere
Uzanıyor temiz yürekliler
Ellerinden daha kirli dünya

Bugün duman konuşuyor
Biz susalım
Susturabilirsek vicdanımızı da susturalım
Sonra kelepçe vuralım feryatlarımıza
Daha temiz hava için
Daha kirli şeyler yapalım

Boyamaya çalıştıklarım karalandı
Şimdi çok yüklü bir matemin sessiz yolcusuyuz
Gökyüzü siyahla mühürlendi
Yağmur bundan sonra kömürlere uğramadan gelmeyecek evimize
Çocukların babaları dönmedikçe
Daha kirli yağmurlar bekliyoruz

Toprak soğuktu
Isınmak için sıcak bedenlere ihtiyacı vardı
Dünyayı ısıtacak kadar büyük bir yangın çıktı sonra
Tüm kâinatı ağlatacak kadar büyük kayıptı yangından geriye kalan
Fazlasıyla eksiktik

Ama yarım yaşayanlar tekrar ölemez ki
Günün yarısını yer altında geçirenler
Yarı ölü sayılmazlar mı?

Ocaklarına ateş düşenler
Bir daha ısınamaz, ısıtamayız
Korkarlar çünkü her sobadan, her sıcaklıktan
Ve hiç unutmadan hatırlarlar
Yanıklarını
Kendilerinden, evlerinden, ocaklarından büyük yanıkları oldu
Bu yangında yanmadan yaşanmaz ki

***

Kederimize fâtiha
Kaderimize beddua okuyalım
Sonra da susalım

Çünkü ne konuşursak konuşalım serinletemeyiz yanan yürekleri


On Altı Mayıs İki Bin On Dört 13 00
Nevin Akbulut