En Güzel Yürümenin Adı
gece erkendir
kuş suskunluğu hüzünlerle hasta düşer kent ilkyaz bademlerde bencil düşüncelerim aklımda hapis kimi görsem bir şarkıyı öykülemek gelir içimden mutsuzluğuna balkonlara bakarak acıktığım yarınların hatırına... saç kırıkların üzer evden son çıkış heveslerimi ilk defa üşümek isterim belki çocuk sesleri parklarda azalırken portakal çiçekleriyle temmuz tozları özler gibi uzandığım dağlar yetmez tuzsuz rüyalarıma... hiçbir romanın tadını çıkaramadan biter hayat gazete sayfalarında ekmek kırıntıları biter eskiden kalma bir ayrılık girer yol yorgunluklarının gündemine gerçek acının üstünü örter gerçekle yanyana unutmadan dünyayı sarhoş iklimlere doğru... en güzel yürümenin adını yazmaktır bu sevgilim en güzel yerinde bu heyecanın sevgilim kendisi sevmenin... kağan işçen... |