GÜN GELİR
Yokluğunla tek ayak üstü ceza dayım şimdi
Yoruldum, tutunamıyorum hayata Ellerim göğe kalkıyor da bir başım O başım eğilmiyor sana Zaman aldı her şeyi bitirdi Eridi ellerin, gözlerin bir masada Eridi tüm güzelliğin bir şişe şaraba Sevgilim ne yokluklar gördük biz Hiç olmamış kadar ve hiç olunmamış kadar aşıkken Hiç büyümemiş kadar bir çocuk bazen Bazen sevildik acıyla Bazen sürüldük eski bir şehrin sokaklarında Işıklar söndü birden karardı sokak Yürüyemiyorum tut elimden Bu karanlık ne kadar ıssız Bu karanlık aynı sen, boğuluyorum Bırak git bedenimi, ruhumu Bırak nasırlı ellerimi toprağa O toprak ki gün gelir örter üzerimizi Gün gelir zaman geçer , gün gelir nefes biter Ölüm sarar ey sevgili senin de karanlık gözlerini |