Nefessiz Kaldım
Sana doğru yol aldım şimdi
daha yeni kurtuldum avuçlarımdan onlar ki severcesine bir dala tutunmuşlardı ben değildim hep onlardı bağlayan ellerimdeki sıcaklığı güneş sanarak sımsıkı bastım yere önce rüzgar ve ağaçlar çekildi önümden ışıklarlar vardı bahçelerde ve toprak kokusu sana benzeyen sinmişti bir vakitler öldüğünde sarı papatyalar ve laleler hepsi nefes almaya durdu bu mevsim bense sana doğru yol aldım ayaklarım geri gitmiyor ağlamıyorum da artık korkuyor avuçlarım kanamaktan yine nefessiz kaldım |