Doğma Telaşı
yepyeni bir güne uyanamıyorum bile
saklıyorum tüm güneşleri ki onlar bir sabaha hasretle yanmaktayken selam duruyorum bir yakamoza süslüyorum yeri göğü sesimle gök kuşağı heyecanıyla karanlığı örtmekte sisleri aralıyorum evin perdeleri de ardından gözüm dışarıya kayıyor ve güneş hala koynumda ısınıyor ellerim geceden kalma bir sevdaya ellerim kömür karası bu sevda çok tanıdık ellerim de bir yürek yarası damla damla akıyor toprağa ve toprak telaşlı bir büyütmede döndürüyor dünyayı zaman ki geçmekte aceleci biraz daha dursam ve biraz daha uyusam güneş ki huzursuzlanır şafak vakti koynumda bir huzursuzluk geçip giden geceye açılan kapı gibi sabahın ilk ışıkları mı o ne zaman kaybettim koynumun ateşini ve ellerim ne zaman iyileşti uyandım galiba gördüğüm rüyadan ve yine sabah olurken güneşim çalındı koynumdan |