ne yaşamaklar var gördüğüm an donup kalıyorum
üşüyorum ayaz soğukluğunda.


çok değil henüz geçen gündü
bir değil iki idi
yok siz yine de diyin üç, ben diyeyim dört, beş
ve kaç çocuktu doğrusu sayamadım.


ellerinde bilmem hangi zamandan kalmış bir iki lokma küflü ekmek,
küçük inci dişleriyle ısırıyorlar ekmeğin köşe kulaklarından
bir taraftan da havada yağan mayınlar patlıyor yeryüzünde
her taraf toz duman,hava puslu ve fırtınaya dönüyor sanki bir anda
göz gözü görmüyor,sağda solda kaçışanlar var
herkes can telaşında,
fakat çocuklar hala ekmeği bölüşüyorlar köşesinden
yaşamın o sımsıcacık sevinci gözlerinde hala tebessüm saçıyor.


ölümün farkındalık duygusunu sanki yitiriyorlar
hani kıyamet kopsa duymayacaklar
yanlarında biri düşse ölse onlar yine de
bu sevincin şavkıyla yanıp tutuşacaklar biliyorum.



yaşamak bu değil miydi?
yani hiçbir hükmü kabul etmeyen felsefeydi yaşamın adı
doyurulmamış bütün istekleri doyurmaya çalışan
ve en can alıcı kilit noktalarda bile,
kendi içindeki felsefeyi ve tanımı kabul ettirmeye çalışan
arzular ve ihtirasların bütünüydü.


yaşamak savaşın ortasında bile
kendi açlığını doyurabilmenin kavgasıydı
ölümün bütün tutsak ve karanlık isteklerini reddetmekti,
teslim olmamaktı her şeye rağmen.


şimdi bu çocukları düşünürken
çok daha iyi anlıyorum bu kavganın ne olduğunu
şimdi bu çocukları düşünürken asıl gücün ne olduğunu
çok daha iyi anlıyorum..


öyle yaşamaklar var ki tesirinde üşürken
beraberinde kavganın ne olduğunu da öğretiyordu bana.


diyarbakır/2014