Kendimden uzaklardaaz göz attım geçmişime geçit vermedi yine duvarlar kendimden uzaklarda bir yerdeyim yolumu kesenler yanımda, koynumda bir susuyorum, bir patlıyor yanardağım gülen gözlerimin gerisinde o bazen çok uslu bazen deli kızın savrulan düşlerine bakıyorum katmerleniyor acım şu kadarcık bir şeyim boyumu aşıyor duvarlar doğduğumdan beridir arka sıralarda bir yerdeyim öğretmenim bana soruyor kim şımardı diye sınıfta yalan söyleyemiyorum ben değilim ortalığı toza dumana katan ayaklarım büyüdükce faltaşı gibi açılıyor gözlerim ne kadar yabancıyım bu dünyaya ezilmemek için ezmek gerekmiş girmek öyle kolay değil güzel bir fotoğraf karesine çok zor kendini ertelemek oyalanmak, kaybettiren oyunlarla boyunu aştıkca duvarlar pencereler açmak gerek ay’ın yüzünü kaçırdığı odalara ama güven ellerimden uçup giden yeşil boyunlu bir güvercin duruyorum yürümem gereken yerde 29. 1. 2014 / Nazik Gülünay |
Kutluyorum.