Şizofreni
kahveyi içerken
karıncaları düşünüyordum. Aklımdan geçtikleri veya özlediğim için değil, avucumdaki kahvenin rengiydi çağrıştıran. Bir de kaşıkla karıştırırken oluşan çukurdu; o an o deliğin içinden karıncalar çıkacak gibi sandım. Ki ben gözlüklüyken görmediklerimin tıpkısıydım. Sadece balonlar çıktı. Bir de bir çocuğun sadece saklandığı yatağın altı. (Sadece bir çocuğun saklandığı değil...) İçimden muma kadar saydım ama belirmedi. Korktum o an; "acaba ekmek almaya mı gitti" veya "bir mayını bomba mı sandı" diye. Sonra sustum, büyümüşüm o anda. Küllüğün altını çizdim nerede öldüğümü bulabilmek için kendimle yalnızlığım arasına bir ayraç koydum. |