*







tam da ,
akşamın hüzün artığı gri siyah bulutları parçalanıyor
ve gün usulca terk ediyor şimdi mavilikleri
derken ,

bir şiir düştü kaldırımlara yuyarlandığı yerden
oturdu sonra bir çocuktu gözleri
gülümsüyordu






ayazdı mevsimin elleri üşüyordu
oysa bu çocuk
çıplaktı ayakları ve yalnızdı yüreği
sureti insandı geçiyordu birileri
gülümsüyordu






nicesi geldi geçti
ne şiir
ne çocuk
ne kaldırımlar
ama hiç değişmedi sureti insanlar






zaman değişiyordu
karanlık çöktü sonra
şehirde ışık yoktu
sureti insan çığlıkları sessizliği yırtıyordu
görmeyen gözleri yerlerde sürünüyordu





dibi görünmeyen kuyular açılırken
karanlığın perdesinde
sureti insan
yarasalara dönüştü birer birer
yerlerde aranıyor
buluyor ve sonra
kendi gözlerini yiyordu





şiirin gözleri yine çocuktu
çocuğun gözleri şiir
gülümsüyordu ...







*
Mert YİĞİTCAN
08 . 12 . 2013
istanbul