Ölmemeliydin çocukbu şiire sen canlı bakan gözlerinle gülümseyen yüzünle girmeliydin çocuk annen seslenmeliydi balkondan fazla terleme, gel diye kucaklayarak küçük topunu koşarak çıkmalıydın evin merdivenlerini sana uzaktan el sallamalıydı arkadaşların çabuk gel diye terini silince annen fırlamalıydın yine sokağa sen terör nedir bilmezdin çocuk ya da neden öldürülür insanlar tarifsiz kazalarda yaşamaya koşardın yalın yalpa oyundu hayat senin için bilmedin neden kapandı gözlerin neden öldün hayata gözlerini yumacağını bilmezdin en acı tesadüflerle sen daha oyundun çocuk büyükler n’aparlar nedir dertleri birbirleriyle anlamazdın ışıl ışıl gözlerle bakardın kelebek gibi oradan oraya pır pır bilmezdin kanatlanıp uçarken bulanacağını ölüm ziftine güzel günler görecektin çocuk belki güneş seninle doğacaktı bir sağanak olup yağacaktı düşlerin özlemlerin oluşturacaktı ellerini büyüyecektin yeni fidanlarla beraber gölge olacaktın birilerine birilerine ışık birlerine ses nefes böyle olmamalıydı çocuk böyle acımasız olmamalıydı hayat güzel yarınlar görecektin belki seninle doğacaktı güneş belki büyük bir adam olacaktın büyük büyük adamlar yanında cüce cüce kalacaktı ölmemeliydin çocuk böyle sürmeyecekti devran çocuklar ölmeyecekti puşt saldırılarda! 19. 11. 2013 / Nazik Gülünay |
Bu nadide gönül sayfanızda duygu dolu anlamlı nefis bir serbest vezin şiiri okudum.
Seçkin kaleminizi can-ı gönülden Tebrik ederim. En içten selam ve saygılarımla...