Dönüyor Kıyısını Döven Sonsuzluk
sokağı hızlıca geçtiler
sevgili ellerini kaybederek gökyüzünün kuşlar havalandı yerden rüzgar soğuktu soğuk olan her parçanın bir önceki hali kirli bir kaç rengin doluşmasıydı nihayet taze çukurlara sığmayan ölüler söyleşirmiş sesleri çocuk bağrışları kadar tiz şimdi hangi mezarı açsak içinden yüzünüz çıkar kendinizi görmek istemediğiniz dönüyor kıyısını döven sonsuzluk dönüyor oyunumuzu bozarak dönüyor ağzımıza sığmayan cinayetler tasarlayarak küllenen cesetlerdi yağmurlar değil onları hiç kılan bir ayinle yok edildiler hatırası tutulmayan bir kayıt kavruldukça çığlık idiler gülüşleri ile çıkıp gelseler yıldızlardan aniden ölümsüz olanına sorsak haydi başla şarkıların en eskisinden sakın seviniyormuş gibi yapma bir çocuk ölse ağlamak ne demek bulutlar kadar. |