Duymasa Kimse Ağladığımı
gürültülerin içini boşaltıp bana yarayan bir şey var mı diye baktım
yok yok oldu gitti her şey zamansızlığın arkasında gülümseyen aynaları gördüm boş boşaldı gitti her şey aralıksız acıyla gününü süsleyen hengameler yarın güneşin sarmaladığı bir kuş olacakmış rüzgarlar esip tepeleri havalandırdığında söz kaygı duymadan sonsuza dek bakacakmışım tabi kağıt kalemle oynaşırken rahat dans edip arkasını dönebiliyor buluta unutmaya yeltense dereler göğe uçar karmakarışık olur saçlarım bilmiyorum kaldırabilir miyim bu sesi içime dönsem içime ölsem beni bende bitirsem duymasa hiç kimse ağladığımı. |