Konuşan Bahçe
susuyorum konuşan avluya
içimizden geçen upuzun gece yalan olan yüzlerden başka iki aralıktan rüzgarı sesini duyduk yalnız sanıyormuşum meğer içimi oysa seninle uyuşan ellerimi ellerinin hissyatına kavuşturdum dokundukça açıldı parmaklarındaki zarafet ay düştü cama parladı raylarda yol alan şakaydı şarkı bir korku daha geçti içimizden yaza az kaldı görüyorsun görüyorsun bu bir rüya değil hiç konuşan bir bahçenin kalbi olur mu. |