son durak içimde
densiz bir ırgalanma hali
harfleri dağınık cümleliyorum kelimeleri
gölgeleri aslından büyük düşünceler var
akdinin aksinde boğulmuş travmalar
aklım yatak usturuplu ıstıraplara
kötü bir öğrenciyim ben
tebeşir tutmaz elim
alnım yazı tahtası tanrıya



el sallıyorum otobüslere
yokuş yukarı nefes nefese
cam kenarı müdavimiyim elemlere
baş kaldıran müflis emellere
iyi bir terzi arıyorum kendime
ki
artık iki beden küçük geliyorsun
göğüs kafesime
her gün tâziyeye alıştı annem
soğan masalları anlatıyorum
seni suâl edenlere
kendime


samimiyet demiştim aşka
hatırla
den- denli merdiven sevmeye!
aradaki boşluklar da imandan
yorgansız infaz uykular
sözüm var
görene kadar yürümeye
ve bir ödül vaadim
yolların gölgelerini gösterene


annem bile bilmiyor
öğretmiyor kimse
Uyar’da yazmamış hiç
bu kadar kimse sahiplenirken
kuşlar gerçekten kimin için uçar ki!


saçmalıyorum
aslında konu bu değil
oyalıyorum şiiri
sıkıştı kaldı aklım
iki kumar arasına
yine taammüden her şeyimi sürüyorum tanrıya
-seni-



rest!




ToprağınSesi



.