’*** Bırakırken gözlerime yokluğunun kıyametini
Unuttu mu yüreğin yâr,
Unuttu mu aşkın merhametini ’

Gidişin düşerken ayak uçlarımdan
Astım gözlerime sensizliği.
Ve son kez ö l d ü m en acısından!


//


Bu bir ölümdür.
Ardından kıyameti getiren.


//


Gözlerinin karasından başlar kıyamet.
Her gece cehennem ateşinde yıkanırken İblis
Azrail’in dudaklarından dökülür ecel.
Bir Ezân sesi duyulur Arş-ı âlâ’dan yükselen.
Ve bir Selâ sesi gelir hani o kıyamette son duyulan.


Üstü açık kalmış gecenin koynundan sayıklardım.
‘’ Her giden bir ceset getirirmiş evlere. ‘’
Eskiden korkardım söylemeye
Ki;
Dişlerimin arasında öldüğümde anladım.


Yetim bir gülüştü yarınlardan topladığım.
Ben ne zaman boynumu büksem
Sırat’ta takılı kalırdı ayak uçlarım.


Anlıyorum ki;
Kirpiklerimin ucundan başlarmışım yok olmaya.
Seni sevdiğim vakitse kaybolur muşum günahlarım da.
Meğerse benim sevabım olmamış hiç.
Dün gece Tanrı fısıldadı kulaklarıma.


Bil ki
Ben ömrümde kefen giymemiştim.
Ki üşümeseydim hiç.


//

Oysa ben daha annemden doğmadan önce
Unuturdum seni.
T e k b a ş ı m a

Ölmeseydim eğer!