ne olurdu
kırıldıktan sonra
kalbimizde boğuştumuz cümlelerin galibi sewda olaydı



herkes ihaneti giyinip yüreğine
biraz annem gibi bu aralar


toprağını özlediğimdendir kimbilir


lakin

kırılınca mı anneler bu kadar çok özlenir
bu kadar çok dillenir
bu kadar çok kahredilir

"affet beni"

söylemesi ne kolay

lakin insan kendini nasıl affeder ki


doluyum işte Türkan şehir gibi
bildiğin gibi değilim işte demek geldi şiirinle



daimi sewgimle

''Kırılır elbet insan kırılmaz mı... hem de yerin dibine kadar.....''


bu dizelerle şiir alıyor okuyucuyu hüzün sarmalında sürüklüyor..
Akıyor şiir.. Oku oku diyerek akıyor..

Finale geldiğimizde kardeşimin kırgınlığı sürüyor..

''istemem.. okşama saçlarımı..''

''Aşk'ın bir yanı uçurummuş ondan sevgiliye Yar denir.''
Derler..

yine harika bir şiir...Her zaman ki güzelliğinde

Kalemine ve yüreğine teşekkürler kardeşim

Daha doğarken bir misyon yüklenmiş omuzlara, bilmeden.
Aman insanlar kırılmasın aman şu üzülmesin, bunu yapmam lazım, doğrusu bu vb. gibi gibi...

Yüklenmiş yüklenmeye de, yaşam denen çarkın içinde koştururken ve sorumlulukları yapıp yerine getireyim derken bir bakmışsınız yıllar-ömür geçivermiş.. Unutmuşuz kendimizi bir yerlerde! Unutmuşuz kendimizin önemini-kendimize önem vermeyi. Hep başkaları üzülmesin mutlu olsun derken, fedakarlıklar yapılırken bu insan ne düşünür, nasıldır, ne yapar dememiş hiç kimse, en yakınındakiler bile. Umutlar ayakta tutmaya çalışırken, başkasına umut olurken, gün gelmiş kendimize umut olamamışız, geçmemiş ne yüreğimize ne de mantığımıza sözümüz. Kaybolmuşuz içimizde. Kaybolmuşuz sorular sorgulamalar arasında. Sormamışız da kendimize. Ben nerdeyim? Olmak istediğim yerde miyim yoksa sürüklendim gittim mi?

Sormamışız yıllarca
Yapmak istediklerimi mi yaptım, yapmam gerekenleri mi, yapmam istenilenleri mi ?

Sorduğumuzda kendimize ya da bu durum farkedildiğinde bir de görülmüş ki kalabalığın içinde yalnız olan olunuvermiş meğer.
Bu yalnızlığın hüznünde eşlik etmiş yüreğe anılar... Onlar da etmeye etmişte, acıtmış, iz bırakmış. Ah keşke'ler kalıvermiş elde. Bir de kocaman boşluklar...

Sonra! Bir maske takılmış çehreye, sanki mutluymuş gibi. Görmemiş kimse altında yatan derin hüznü, isyanı, suskunluğu, sabrı, kırgınlığı, aldanmışlığı...

İyi misin! İyiyim denmiş işte.. Ama iyi de olunmamış. Zaman tüketilmiş, kendini kandırırak belki de polyannacılık oynayarak. İyiyim denmiş, geçilip gidilmiş işte, yıllarca... Halden bilen de, anlayan da olmamış aslında...

Akacak kan damarda durmazmış derler, o misal.
Adına kader-alınyazısı ne dersek diyelim; yaşanacaksa yaşanıyor bazı şeyler kaçış yok maalesef.

Sevgiyle...