Bu Daha Güzel
Geniş kenarlı kelimeler
Koruyamıyor insanı Güneş yüklü hiçliklerden Ezberlemek yetmiyor Birden yüze kadarki sayıları Orman kuytularına benziyor yalnızlık Kağıt kesiğine benziyor hiçlik Sokulgan oluyor böylesi şeyler Gitmekten yapılma, Dönüşsüz yolculukları var insanın Dipsiz kuyuları var içinde Kendisini bağırdığı Kötü adamlar gelmeden İyilik kaybetmeden önceki O son tılsımlı günde Şairce ve öylece Durulmalı belki İstanbul kocaman İstanbul minicik Taşıyamıyor bu yoksunluğu sırtında Korkuyor toprak Bağrına bastı İnsan diye Çocuklar büyüyor inadına İnadına yeşeriyor ağaçlar Umut ekiyor zaman Sonra toplansın diye Aşinalaşılıyor sevinçlere Bu Daha güzel... |