vapurlar mı daha vefalı insanlar mı?
önce karada sonra denizde
sonra yine karada yürüyebilmenin en güçlü ortakları
ve zaman tüccarlarının devri bitmek üzere
yerlerini küçük bir kol saatine bırakıyorlar
hangisine geç kalsam beni içeri almıyorlar
seni bunlardan ayrı düşlüyorum
seni herkesten ayrı düşünüyorum
kalbim sana gözlerinden çarptı
tutanak tutturmayalım
yalnızlığımı deldirmek istemiyorum



kahvaltıdaki bal acıysa eğer
arılar insanlardan beslenmiş demektir
ölüler daha güzel gülümsüyordur
en güzel çocuk büyüdüyse nâzım çoktan ölmüştür
içimdeki ses ile anlaşmam bitti
artık onu dinlemek zorunda değilim
büfelerde silah satılıncaya değin
bu cinayeti erteledim
birileri bu duruma çok kızacak
temmuzda kar yağsa bile
bunu yalnız penguenler görecek



bir dağ bir kurşunu sırtından yakalıyor
bedeli ödenmemiş şiirler yazıyorum
telsizlerde bütün balıkçıları toplayın anonsu
devlet çabuk unutanların öldürülmesine karşı
içimdeki ses artık daha sakin bir tonla
berkin’in ondört yaşında olduğunu hatırlatıyor
erdal’ın yaşını unutmayanların sayısı parmaklarım kadar
tüm ulusal bülten formatlarında
lice hiç yanmamış gibi duruyor
bu kıta bu kadarıyla sınırlı kaldıysa
henüz gerçekleri yazmayan birileri var



yine savaş çıkacak
altın yükselecek
ekmeğe ve benzine zam gelecek
hayatımın devre arasında da
her şey aynı şekilde devam edecek
seni tanımam dışında!
saha kenarındaki kravatlı adamlar
ölümden artakalan zamanda da
aynı bozuk düzende ısrar ediyor
kim ıslık çalsa tutuklanacak



anneannem komünizmden çekiniyorsa hâlâ
ama dedemi saygıyla anıyorsa
büfelerde silah yerine çekirdek satılıyorsa
bir film vaktinden önce başladıysa
unuttuğumuz bir ’ne istiyor?’ kalmıştır
çocuk salıncaktan ne istiyor?
kuşlar simitten ne istiyor?
kelebekler o bir günden ne istiyor?
bilmiyorum
seni ihbar edebileceğim
tek yetkili merci: -kalbim
ve o seni seviyor...







Irmak - Eylül / 2013