ZAMAN KAYGAN
hava mı karardı ?
yoksa gece mi ? rüzgâr mı esti ? yağmur mu kesti ? dumanlar hüzün kokuyor ummanlar da içimde toprağın sessizliği bilmiyorum ki kim sahiplenecek bu bende ki kimsesizliği kaybettim yakamozlu denizi gökte ki yıldızı ruhumda ki ikizi kaybettim sobada yandı kül oldu heves kırıldı dal koptu ip bulandı ırmak acıyla yoğruldu damak ne olur bir şeyler söylesin şu ele avuca sığmayan firak ıraklar da halimizi görmesin laf kalabalığı yapmadan yoldan sapmadan aydınlansın karanlık zira zaman kaygan bir o kadar da kırılgan bir vetire var hüngür, hüngür ağlayan |