acılara gülümsemek geçer içimdenyolunu kaybetmiş düşler böler uykularımı pulu yırtılmış yitik adresler yokluğunda izbe sokaklarda döllenirken yalancı düşler çocukluğuma dair ne varsa biter içimde gözlerimi yumduğum kadar büyürsün bende ihanetlerin gölgeleri üzerine giyindiği yerde ama gölgesinde bir güneş doğar gözlerimin ayaklarımı varoş caddelerine çektiğin yerde şimdi gözlerime kurşunlar döksen ne çıkar bil ki hiç bir şey geçmeyecek ellerine ne bir söz vurur ne de bir tokat yıkar beni alışkındır gözlerim gölgelerle raks etmeye bütün karabasablarımı atacağım üzerimden bırakacağım korkularımı gecenin matemine ve bütün kederlerime bir eyvallah çekip güleceğim hayata masum bir çocuk gülüşüyle ey/zan |
acılara gülümsemek geçiyorsa içinden gülümse şair gülümse... gülümseyerek acılar inan azalıyor...
kutluyorum kaleminizi saygılarımla