ben !
bakışlarından gözlerime yansıyan şehirlerine beni götür desem
sen yalın sokaklarının üşüyen kederlerini düşürürsün yüreğime
k o r k u y o r u m



müebbet sukunetinden


//


aymazlıklarından dönüyorum ve yine perişanım
ellerinden çektiğim ellerim yine üşürken ellerine
ve bütün kavgalarından tek yaralı ben çıktım
canımdan vazgeçtim ama vazgeçmedim senden



oysa ki
ben ne yalnızlıklardan sıyırmıştım kendimi
sen arazlı yalnızlıklar giydirirken çıplak tenime
ve benim izah edemediğim sözlerim vardı daha
sen suslar sürdüğün her cümlelerimin için de



şimdi anlamını yitirmiş bütün hiçliklerimi
bir bir asıyorum kırık sazımın tellerine
ki pamuk ipliğinden bir hayat sürüyorum
çıkmaz sokaklarının o yitirilmiş adreslerinde


ve
her şey bozguna uğramış bir harabe gözlerimde
sen bana suskun
ben sana mecbur
ve bir o kadar kırgınken ben kaderime
arazlı bir sevda düşüyor yine ellerimin içine



ki. içimin çukurlarına gömüyorum kendimi
sen gamzeli tebessümlerini ser diye üzerime
ve kırgın küs olmuşum bütün aynalarıma
ne vakit baksam
bambaşka bir süliet yansıyor gözlerime




haydi gel
düşür gamzeli tebessümlerini üzerime
ve ört toprağımı yavaş yavaş ve bedenimi incitme




ey/zan
adresi yitik bir şehrin bilinmezlerinde