Çizgi adam
öyle derinlerde
bütün kollarımı uzatırım çıkarmak için gün ışığına karanlıktadır o bilirim ışık öldürür tıpkı bir solucanın kuruyup öldüğü gibi güneşte onunla var oldum sanırdım kaba seslerine sağır çirkin görüntüsüne kördüm bakmazdım dağınıklığına ahmaklığına ona ona koşardım kanardım bir küçük çizgiye önümde yapacağım güzel resimler dururken kanardım o çöpten adama çizgi ellerine sevgi dolamazken gülemezken noktalama dudaklarıyla hani kalbinin yerinde düğmeler vardı nasıl kandım kıpır kıpır bir candım o karalama saçlarla nasıl döndürdü başımı yaramaz bir çizgiye oysa her kıza öyle kurlar yapardı sayısını artırırdı yalanlarının silgisi olamadım üzgünüm bütün kızlar kurtulacaktı ama acımasız hayat bu ya silmeye başladı onu bakışlarını sildi önce karalama saçlarını aldı ayaklarını aldı yerden olmayan kalbinin düğmelerini söktü yere yaydı bir ölü şimdi bende de öldü! 14. 8. 2013 / Nazik Gülünay |
Saygı ve selamlar.