VİNCENT'Eo nasıl bir yoldu çözmeye koyuldu renkler dikenli düğümleri yolken yola aday bir yolcu suretinde açılmış ayçiçekler harmanyeri insan savrulan ekinlerde yerini arayan hayat ışığın resmi resmin ışığı duymayı gönderdi feryat, kan içinde kendinden başka olmadı anlayan dümdüz aktı oysa sular ikiye ayrılmadı ki köprü yolcusu her zaman silik çıktı kendinden hem de nice zamandır bir kırık ekmeği yudumlar gibi ölüme yürürken ardında yüzü gibi sarı benizli insanlar sürükledi umuda daha ne çok vardı her insanın umut benim diye göğsünü siper edeceği günlere ölmedi 31. 7. 2013 / Nazik Gülünay |