I---
yaşam kendini bizde yaşatırken bir aşkı
ve bununla birlikte gelişen kekremsi bir acıyı da yolumuza koydu.
yolumuz aşkımızın güllerine takılan dikenlerle doluydu.
ve bu dikenlerin bize batacağını biliyorduk.
içimizde bir acı bırakacağını da..
ve her acı aslında büyütürken olgunlaştırıyordu bizi kendi üslubuyla.


II---
ve aşk öyle değil miydi üslubuyla
dokundukça denizine dalıp dalıp kaybolduğun,
genzine dolanan tuzlu suyun farkında olmadan
her gün biraz daha eritip,eriyince de büyüten
büyüyünce de kendi serabın da
olgunlaştıran uzun soluklu bir yol değil miydi



Ve bu yolun her karesinde güller dizili değil miydi dikenleri ile birlikte.
Kokusuna her şeyimizi emanet ederken
Yüreğimiz bu dikenleri hissetmiyordu bile
Yani denizin içine bodoslama düşsek
Umurumuzda değildi boğulacağımız..



Bizi sadece ilgilendiren aşkın bu esrikliğiydi.
Gerisi hikaye der geçerdik
çünkü her dem ateşlenen tutkusuyla
sarhoş olmasını seviyorduk,,
tıpkı şarabı içerken keyif alan bir şarapçı kadar
aşkı seviyorduk ve her an deminde kalmayı .



Lakin her aşkın deminde
kekrem bir acı da birikiyordu.
ve bizi asıl büyüten bu acının olduğunu
çoğu zaman unutuyorduk.
Yani gülleri koklarken
yanaklarımıza batan dikenler de
bizimleydi hep.



Ve Hiç ayrı kalmadılar bizden,
Görmedik yada görmek istemedik
Çoğu zaman da bunun umursuzluğun da lal kaldık.
Ne ses duyduk ne de kendimizi..


zaman bize duyururken bütün bunları
acılar kıvamına ulaşıyordu artık.
Öyle ki bazen sessiz bir kıyıda esen ,
bir meltemin serinliği oluşuyordu yüzümüzde,
sakin ve yalnız ruh hali/yeti.
Bazende durmadan şiir yazan
bir şair haline getiriyordu bu kıvam..



Bu kıvam şimdi içimizde bir derya oldu.
Kendi üslubunu yakaladıkça
Bizi de aşkın basiretli olgunluğuna getiriyordu..

Kırşehir/temmuz 2013