güneşin çubuklarını çalan adam kaçıyor
kapı aralığından bir apartmana
koşarak merdivenlerin serin basamaklarına
rüyaya dalan serseri bir çocuğun hırsızlık anılarını yazıyor
uyanıyor kelebek
sendeleyerek

çatıya ulaşması için arkadaşına söz verdiği eğime zıplayacak
karıncaların koşuşturmalarını pek cesaretli buldu
görülmüyor ve aldırış edilmiyorlar
ne oldu ise o kayıtsızlık yüzünden oldu
göz yaşlarımı sildikten sonra
tabanlarımın hızını bilene beş papel vereceklermiş

oda dolusu insan kokusu damlıyor kapıların altından
temizlikçi kadının kırmızı kovasının yuvarlak izleri kalmış düzlemim de
kulak verip dinlesek mi yoksa
hayır hayır
hep aynı terane
sen beni anlamıyorsun

yok kaçmalı buralardan çatıya daha var
tanrı başlı tahtalar oymak için yukarıya
daha da yukarıya
yüzlerce basamak daha var

anne çok üzülüyorum her sabah
yüzün kavgadan kalma akşam gülünce
tanrı biliyor on kamyon hafriyat dökseler üzerime
ağlamayacağıma söz veriyorum
sıkıştırdıkça kalbimi harfler
kendimi tutamıyorum.