EVRENDE DAĞILSIN ÇİÇEK TOZLARIDiken oldu battı güneş ötelerde kaldı sessizlik. Örgütlendi öfke gün ışığı boşlukta. Millet sever peronunda. Devrilip yattı pas tutan çivi memleketin tam ucunda. Çıplaktı duvarlar... Ümitsizlik posterinde oynaştı engin mavide. Boy verdi sabahın mercan renginde. Nokta nokta boşluklar nöbetçi kaldı deniz fenerinde... Duyuldu ayak sesleri billur oldu yankısı. Örüldü yıkıldıkça duvar. direnç oldu arklar... Sahiplendi rüzgarı kabuğa sığınan ağaçlar. Asıldı ses telleri ıslandı döngülü raylar. vuruldu kalbinden ikiz kardeşi ile istikbal... Yaralı bir menzilde kanadı martı çığlığı. Mermere kesildi nabız. Güneş mıhlandı alnın tam ortasında. koptu mavi bir bulut avuçlara doğdu bir çocuk verdi içindeki bahçeden masmavi ye boyandığı gök yüzünden... B E N D E Tükürdüm mürekkebi yalanmış mürekkepten... Öpüyorum kirli yanaklarını Ç/alıyorum gülücüğünden çiçek tozlarını ... Serpiyorum evrene. Geleceğin ikliminde yeşillensin diye... Ferda Özsoy |