Yaşamın Ortasından Denizin Kıyısına...
Beni,içimde yağan yağmurlara terket
Yalnızlık çok tanıdık zaten, Hoyratça sevilen bir şiirden geliyorum bugün, Daha taze yaralanmış papatyanın, bir yaprağından geliyorum... Susun, Terkediliyorum. Beni,henüz yaşanmamış baharlara terket Elimden geldiğince yalvarıyorum, Ve mürekkep lekeleriyle doluyor gözlerim Yanılıyorsun,ağlamıyorum, Valizimi yarım hazırlamışım gecenin bir yarısından Oluk oluk hüzünlerin karasından, Bıkmışlığın en ortasından geliyorum, Susun, Terkediliyorum... Beni beyaz karanfillerin kokusunu alırken terket Cevabını bilmediğim çok soru var zaten, Gereği var mı giderken uğurlanmanın bu vakitte Hem bilmiyormuş gibi yap sen, Ben çok uzaklara bakan bir çocuğun gözlerinden geliyorum Rengi koyuya çalan çimenlerin olduğu yerden Ansızın, Bu sesini yutmuş kocaman şehirden korkuyorum Susun, Terkediliyorum... Yarım kalmış bir romanın gölgesine düşüyor gölgem Gölgesine düşüyorum... Beni denizlerin kenarından terket, Ruhumu rüzgara veriyorum,melodilerimi iyi sık kulaklarına Kırıp kalbimi geliyorum, zahmetsizce geliyorum, Susun Terkediliyorum! Avuç içlerimde barınan koyu lekelerin, Ve sayfanın çizgilerinin göz kenarlarıma sıçraması Beni,martıların o tiz sesine terket Dinlenmem için yorulmam gerek... Yağan yağmurların,ılık kahve kokularının Ve ıslak toprağın Eşsiz hislerinden geliyorum, Susun Terkediliyorum... Ve aynı yol üzerinden çok dönenler var ki geriye, Ve aynı yolu paylaşamayanlar Ve hepimiz gitmek için yaratılmışçasına Derin uykulara yatıyoruz tekrar... Derin kabuslar görüyor, Üstü açık kalmış nice hayalleri yarısından bölüşüyoruz Susuyoruz, Terkediliyoruz... |
hani bilirsin, her şiirin ete kemiğe bürünmesi güçtür
ya çok dışımızdadır
ya da çok uçuk kaçık
oysa şiir, hayatın ta kendisidir
yaşanmışlıklardır, yaşanmak istenendir...
çok güçlü bir dil
eyvallah şair