Gölge her akşam geçer kendini
Ait olduğu bedeni unutur,
daha fazla büyür.
Gölge sığmaz hiçbir kaba,
terk eder ait olduğu bedeni

Bulunduğum gibi kayboldum
Akşam gölgesine yansıdı silüetim
Gölgemin üzerine serdim bedenimi
Biraz dinlenmeli, yoruldu bileklerim
Bulundum diye sevinirken sabah oldu
Kayboldu gölgem yine, yeniden

Gölgemi güneşe serdim, güneşleniyor
Çok esmerleşti gölgem, çok yandık birlikte

***

Akılda kalan şiirlerin, akıl almaz dizelerindeyim
Yüreğimin aldığını aklım almıyor
Yüreğim daha büyük sanırım
Büyüklerle konuşuyorum
Büyük konuşmaya korkuyorum
Yüreğimin büyüklüğü yetişiyor imdadıma
Büyük düşünmeye devam ediyorum
Ama zaman yetiştirmiyor
Büyük konuşacağım kelimelerin peşine
Büyüyemiyorum, büyük konuşacak kadar

Aklımın dibinde büyüttüğüm şiirleri gün yüzüne çıkarma vakti
Sabah oldu
Artık gölgeleri terk etme zamanı
Güneşin doğuşunu beklemeden sermeli tüm şiirleri etrafa
Büyük şehir büyük şiir olmalı
Şehirden büyük şiirler her sabah güneşle birlikte
Yetişemesek de büyük şiirleri tutmaya
Ellerimiz yetmese de
Sesimiz yetmeli
Büyük şiir okumalıyız
Büyük şehirlerde

Yüreği inceltmek için
Daha sıkı kavramalı kalemi parmaklar
Ve eller daha sıkı tutmalı birbirini

***

“Kendimden büyük gölgem var
Karanlıkta beliren
Yüzümden büyük gözlerim var
Işıldayan
Zamanların içine sığmayan anlarım var
Zamansızlıktan kaybolan

Bu büyüklüğü anlamaya lüzum yok
Lüzumsuzlar şehrindeyim ben
Gereği olmayan düşüncelerde kaybolurken
Anlamadıklarımız büyüyor
Şehir büyüyor
Şiir büyüyor
Yine anlatamıyoruz
Sesimizin çığlıkları duyulmuyor
Duyacak kadar büyük kulağa sahip değil bu şehir
Ve görmek için bakacak gözler
Küçük kalıyor bakış açısına”

***

Tam da ben bunları söylerken gece oluyor
Şiir bitiyor büyük şehirde
İstirahata çekilmesi gerek ruhumun
Yatırıyorum sere serpe küflenmiş şiirlerimin içine

Bir şiir daha ekleniyor geceye
Harflerinin gölgesi kendinden büyük
Bedenimi seriyorum gölgemin üzerine
Gölgem uyuyor görünüyor
Bedenim uyanık
Tüm şehir uykuya dalıyor
… Karanlık




Yirmi Beş Mart İki Bin On Üç 14 30
Nevin Akbulut