Ester! o ben değilim
amenna çok güzelsin
gözlerin kocaman, saçların altın sarısı
adam değildir seni istemeyen
bir görüp bir daha özlemeyen
ama dedim ya Ester! o ben değilim

tamam! otur yanıma, kağıtlara dokun incecik ellerinle
tamam! parmak uçlarımız değsin arada birbirine
tamam! bir zamanı biraz öldürelim
saat altıya kadar öldürelim
sonra çıkarız bu binadan, yürürüz yoruluncaya
ama Ester bakma yüzüme sarı sarı
beyaz beyaz,
bakma bir duygunun kadim alacaklısı gibi
o ben değilim, hiç de olmadım
hem hiç karşı gelmedim ben düzene

olur, ona varım işte
sor aklından geçenleri
yalnız kimse duymasın, dikkat et
sonra yine kapının önüne koyarlar bizi

Ester, cevap ver! bu güzellikle nereye kadar?
barda duran sarışın kadın sen miydin?
bir zaman da evlenmiştik, öyle mi?
sonra çocuklarımız olmuştu da,
bir garson yemek siparişlerimizi almıştı, öyle mi?
Ester, bizim Ester… bildiğin Leh Yahudisi…
(yok, yok! bu o değil….
o sanki biraz esmerdi,
biraz da sen değildin…)
bütün kadınları sevebilirim Ester
iyisi mi üzerine alınma sevgimi
kimsesiz bir aşkı sahiplenirsin şimdi sen…
iyileştirirsin beni, öyle değil mi?

dörtnala atlar koşar içinde sevince
bilirim durmazlar
zaten durmasınlar da…
onlar işte, savaş arabalarını çeken atlar
beyaz ama durmadan demirden atlar…
yaz sıcağıyla bedenim dağılır meydanlara
kılıç, kırbaç ve gürz darbeleriyle,
toplanır bir kenara benden kalan parçalar
güneşin altında cam kırıkları gibi, hep insanlar…
ve o hep insanlardan kalan o hep kurumuş parçalar…

yani, seninle antik bir kentin kalıntıları gibiyiz Ester
bir duruşu bozmadan bekliyoruz toprağın altında
ancak bir arkeolog buluyor bizi ansızın, Ege’de, Akdeniz’de
kitaplarda bizden bahsediyor yeni insanlar
evet! üzerimize yüzyıllar süren bir kar yağıyor
kar, kum ve yağmur ve fırtınalar
gözüpek savaşçılar ve bazen de sıradan insanlar
hepsi yavaş yavaş birbirine karışıyor
işlemeli bir sütunun devamı gibi duruyorum şehrin içinde
saklanıyorum da hem, kimse beni farketmiyor böylece

bütün şehre kar yağıyor birdenbire
gökyüzünden değilse de,
üşümüş çocukların titreyen ellerinden
anla atık Ester!
veremem üzerimden çıkarıp bu yalnızlığı
çok uzaklardan geldi
yanında sadece benim olan birşeyleri getirdi
(boşluğa uzun uzun bakmak
ya da ne bileyim, karanlık bir sokakta tek başına oturmak)
iyisi mi sen şu sessizlikten biraz al
biraz kimsesizliğinden ver bana
tamam! öpebilir bazen bir adam hiç tanımadığı bir kadını
tamam! devlet kırk yılda bir zayıfların da yanındadır
tamam! zenginlere de iyi diyebiliriz yeri gelince
ama Ester, o ben değilim!
hiçbir savaşı kazanamadım henüz
adımın olmayışı bundan
onurlu bir kılıç yarası olmadı bedenimde
adımın olmayışı bundan
Ester! hiç aşık olmadım ben
adımın olmayışı biraz da bundan

bakma böyle korkusuz durduğuma
bakma ellerimdeki kana, revana
bunlar Ester! bunlar kağıt kesiği…