herkes gölgesini yanında taşır
bu yüzden dikkatli yürümelidir
belki yukarda silen, gözleyen
birileri vardır
bıraktığın izleri


iyi bakmalı
birlikte yürüdüklerine
gözü kayar kiminin başka yerlere
yön değişir birden hedeften
gider el etek öpücüler
konuklar azalır
kaşıkları masaya vuran
çocuklar kalır


biz mi göstermesini bilmiyoruz
kat kat örtülerin altında
görüyor da yaradan
dibimizde gölgemiz
görmüyoruz
elimizde oynattığımız kukla değil ki
şapkadan çıkarsak bir tavşan gibi


ele verir bir yerde kendini
görmek isteyen bulur yolunu
büyür tohum saçılan topraklarda
karda yürünülen izlerde
her insanın verdiği enerji
açar, renk renk çiğdemler gibi
gölgemizin üstünde biter


bir insan
kadınsa kadın, erkekse erkek
alır çıkarır geleceğini
bir kök söker gibi derinden
yüzlerde belirir emek izleri
en karmaşık bilmeceler
kayar zihinden


altındadır elimizin ayağımızın
bizi tepesinde taşır
bize bağımlıdır
özgür bırakamayız birbirimizi
o bizim ayağımızın altında
biz üstündeyiz onun


yaşarsak yaşar
kımıldadığımız, yürüdüğümüz kadar
ölürsek o da ölür
varlığımızın kanıtı!


7. 3. 2013 / Nazik Gülünay