Kestanenin Ölümü
ülkesi olmayan bir nehir akıyor
ağzımızdan iki yanı duvarlarla örülü dicleler, fıratlar, belki kadınlar kuma sığınan saçlarından asinin bir kadını öper gibi öpüyor toprak sesine bir ses değiyor toprak artık toprak değil bağırıyoruz ağzımızdan güvercinler uçuyor kanatlarına asılıyor toprak uçuyoruz bağırmak anlam kazanıyor bir dal uzanıyor mavi kahverengiyi koparıyor teninden boynu bükük figüranlar kazınıyor tarihe dal kahverengi toprak bir hüzün gibi deliyor göğümüzü ağlıyoruz ağzımızdan bir bulut dahi çıkmıyor Merve Taşçı |