"beni mısralarımdan tanırdın
mutlaka kanardı ağzım"
yorulurdu sızlaması yamulmanın
kenarlarından boynumun bir nehir akardı
ve nehre akarsu demek
zarif adamları cehenneme yollamaktı
tren garlarının beyaz mermerlerine sürünmüş müstehcen ayrılık
dönüp ikinci kez bakmanın ağrısıydı
bacaklarına değiyordu gün
bir kedinin sırtında
aldım bacaklarıma döktüm
döktüm bacaklarıma alnını göğün
tanrım sekizinci kat
atlamak için bir bebek sesidir
mutlaka kanardı ağzım
mutlaka atlarsam
arkamda hiç yanmayacak bir dünya bırakmanın akçesi düşerdi
trafiğin tam orta yerine
bir kuş pislerdi
bir kuş pisleseydi
bir kul öpseydi
atlardın sen de tanrım
mutlaka.

güne hınçla başlamanın
şakaklarıma diktiği asker
affedilir bir şey değil bu
bir şey değil
kanıma ince ince dokunmuş
mezarlığa karşı perde asmanın uğultusu
kalçalarıma dokunan sağlam bir çift el
kim kurtaracak ağırlığını
akşamüstünün
mutlaka atlardın
şu ölüler mutlaka atlardı
buruşuk bir kağıda tutunup yazmanın
eğri bir sandalye bacağıyım
tanrım
mutlaka atlardın

Merve Taşçı