hayrettin taylan




var olmak vadisinde elif olur duruşun
iç çemberin gözlerinde açılır içsel açılımım
sen de insansın diye başlar benlik denklemimiz
çoğaltmaları olur sensizliğin, yetiklerimize kadar
sızıların bakir anında durulur can gülüm
kokuna kalır sevda, beni kırmızıların teslim eder teslim’iyetim
çetrefilli çavsılar bulur bizi ,ayıklanır durulsama
değinilme sırrında ifşa olur doğurman umutlar
trajik bir kavuşma ipi uzanır uzamlarımıza
asidik damlaların sonunda ıslanır veballerimiz


meğer ben de insanın aşkından gelmişim sevgilim
meğer,hezeyanın yan ürünü değilmiş hüzünlerim
meğer , istendik bir aklanışın ayrılık atlasıymış göz rengin
meğer , elalarının belasında okunan benlik değilmiş
meğer , kelamlarımın sevabında okunan aşk yüzünmüş
meğer ,rintliklerimin ruznamesini okuyormuş yaşanırlık
meğer ,duyumsamlarımın yengeci oluyormuş aşkın gündönümü
meğer, içsel yıldızlarımın günü varmış,
meğer,sarmalar, sarılmalar aynı anda ayna
meğer , özlemişim kısır döngülerden sonra kısırını

meğer tutku istasyonlarındaki uyarıcı benmişim
meğer, yolum ile solum arasındaki son ve ilk uzaklığımışsın
meğer, arifliğimin rafında okunan k’oku tanrıçası senmişsin
meğer, zamanın uyuşması uyandırılmış bilincime yamaymış
meğer,uğurlar , yoluna uğurböceği
meğer, içimdeki boğuşmalardan yorulmuş iç bebeğin
meğer, aşk sütünden içmek istemiş özleyişim
meğer , huzurun yoğuşmalarında kalmış kalakalışım

meğer vuslatın benzeşmelerindeki benzersizlik idolü benmişim
meğer, sen gideli kendime benzemeyişimin kalıpları varmış
meğer, uğrunun mesnevisinde bitimsiz dizler senmişim
meğer , özünün çekirdeklerinde birikmiş yarınlarının yariymişim

meğer, ayrılığın mübadelesinde sensizliği veren hüzünmüş
meğer, sen aşktan öte aşk, öteden öte aşka aşk kavmiymişsin
meğer, sende kalışımın kalıntısında bitmeyen sevdam bundanmış