hayrettin taylan



her geçen güne bir parçayım
her sensiz güne p’aramparçayım
çoğaldıkça
az’a kaldım bu uzaklık köyünde
az’a kaldım ruhumun muhtarısın diye
mührünü vurdun yüreğime
imzanı attın sevdama
az ‘a kaldım sana,
ama çoğum seninle
ama çok v’arım seninle
beni ben ettin
beni bin ettin
az’a kaldım
y’oka saplandım
v’ara var oldum
mutlak meşaleye can kıldın ey aşk-ı azizem


durdu akıl, yandı kalbin sevi ışığı
geldi dile k’alem, k’elamın sonsuzluğunda
körebe oldu içimdeki çocuk
sobeledi içindeki kızı…
artık ebe de leyla da ömrüm de sensin
kapandı sevdaya sızılarım sözlerimle
kaderime paketledi seni aşk

sen hayalimin nefesisin
sen umudumun nefsisin
sen vazgeçilmezliğimin zaman adılısın
sen gecemin sabahı beklediği buluşma y’anımsın
sen sabrımın atom çekirdeği ,yokluğuma oğullanan y’arimsin
sen ömrümde açılan gülün mistik ütopyasısın
sen hayatımın anlamını derin imgelere salan gülçaremsin
sen binlerce beni bir eden hülya kentimsin
sen bir bensin, ben bir sen kadar yurt

kaderime paketlenen aşksın
ömrüme aşılanan sevda filizisin
sevdama mahsul kılınan yaşanırlık sonusun
bu yüzden şule şule bekledim buzul yalnızlığımı eritmek için