az’a kaldım bu uzaklık köyündehayrettin taylan her geçen güne bir parçayım her sensiz güne p’aramparçayım çoğaldıkça az’a kaldım bu uzaklık köyünde az’a kaldım ruhumun muhtarısın diye mührünü vurdun yüreğime imzanı attın sevdama az ‘a kaldım sana, ama çoğum seninle ama çok v’arım seninle beni ben ettin beni bin ettin az’a kaldım y’oka saplandım v’ara var oldum mutlak meşaleye can kıldın ey aşk-ı azizem durdu akıl, yandı kalbin sevi ışığı geldi dile k’alem, k’elamın sonsuzluğunda körebe oldu içimdeki çocuk sobeledi içindeki kızı… artık ebe de leyla da ömrüm de sensin kapandı sevdaya sızılarım sözlerimle kaderime paketledi seni aşk sen hayalimin nefesisin sen umudumun nefsisin sen vazgeçilmezliğimin zaman adılısın sen gecemin sabahı beklediği buluşma y’anımsın sen sabrımın atom çekirdeği ,yokluğuma oğullanan y’arimsin sen ömrümde açılan gülün mistik ütopyasısın sen hayatımın anlamını derin imgelere salan gülçaremsin sen binlerce beni bir eden hülya kentimsin sen bir bensin, ben bir sen kadar yurt kaderime paketlenen aşksın ömrüme aşılanan sevda filizisin sevdama mahsul kılınan yaşanırlık sonusun bu yüzden şule şule bekledim buzul yalnızlığımı eritmek için |