hayrettin taylan




israfil’in surları sırlarında ördüğü sensiz dünyanın sonuyum
sonum orada başlangıcıma yamalanır
eskimez denilen sevdanın şırıngasını sunuyor ilklerin
matemlerini nakışlıyor sevmek
dünyanın sonu gibi betimsiz anlara akıyor ruhum
şeytanın akıl yağıyla farklı tatların uçurumundayım
beni senden yasakladılar aşk ve nefis
bir kadının kansık deminde kaybettim senli aşkı
günah bir tarzdır, tardiyeleri yazmayı yasaklar illaki
gitmek bir tarzdır, ağıtları yazmayı saklar illaki

2…
bakir düğmelerini açtı hazın istendik gömleği
hakir görülecek kadar değildi günahın elleri
içsel meryem’in yürek kızı doğana dek güzel aşk yok
bulantının imgesinde kendimi bulacak gerçeğin tınısındayım
yaşanırlığın kutsi bağrında devriyesi gezilen tutkundayım gayrı

3…
sözsüz bakışının son işvesinde belirecek anlatın
özüne dönüş rekorları kıran filmim oynanacak bahtında
doğruları iyice bileyecek dinletin
sana gelişimin masalında dirilecek aşk
aşküstü yüceliği emzirecek bulutsu bakışın
yağmuru sevdiren gözyaşınla tanışacak ezilişimin toprağı
yeşerecek sevdamız…
sensizliğin tercümesini yapacak zamansızlık kurdu
yalnızlık trajedisinde yaralar oynayacak sensizlikle
bilinmezlik tablosunda gözlerin gülecek alemin kalemiyle
seveceğiz işimiz bu olmasa da…

4…
zekeriya bensem yüreğimdeki ormanın ceylanı sensin
yüreğimi ikiye ayıran mistik gerçeğin kokusunda uyandım
doğru olan yoldaydı, yolculuk o’naydı …
bütün peygamberlerin mucizelerindeki an gibi karşılıksız karşındayım
tektonik bir olay gibi algılarımın tepesindesin
benliğimi iliştirdin aşkın ilençlerine
ayrıcalığın ilk baharını yaşattın iliklerimce
ölümsüzlüğe mozole gibi yansık kaldı cemalin
gelişine ait metinler okudum, meryemsi anlardan
sen geldin, sen’den geldi, giden sadece gidendi