Gitmeyi Öğrenmeye Gitmek
bu sonuncu üşümekti
yaz aydınlıklarından uzak yaprak merhametlerinde ikircikli uykuya tutsak ikindi beklemesizliğiyle çekilmez acılı bir tütsüydü rahiyasında soluğunun ilk sabah tortusu... kentin ışıklarına küstüm pencerelerden bakmaya hevessiz dumanlı ürperişlerde adına korkak adım adım güzelliğini yorumlamaktım son bakışlarını bıraktığım kabuslarıma en uzun yalnızlığımda dokun çiçeklerime beni değil yaşamı anla seni senin için seviyorum çünkü... kederi yırtık fotoğraflar gibi kaldım kenarında kapalı düşüncelerinin heyecanım çok çaresizdi bilinmezliğine seni her görmek yeni bir hayat kurmaktı boylarında unutulmuş bir ağustosun ayaklarımın tozuyla uzandığım toprağa yabancı kalacağım seni bir daha göremeyeceğim için sırtımı döneceğim yeryüzüne ömrümü affetmeyeceğim... sen benim ömürsüzlüğümsün ömürden güzel güzelden ömürlü... terli akşamüstlerine benziyordun sararmış çarşaflarda uykusuzluktan öteye geçmeyen bir yaz bekleyişine... ama dört mevsime de bir ilçe kadar cesur soğukkanlı suskunluğunla sığınışım oluyordun bütün sessizliğine düş kurmanın... incir gölgeli bir yorgunluktan geldim uzaklığının çocuk yazı aydınlığına gitmeyi öğrenmeye gidiyorum şimdi bir keresine olsun kendimin olmak için yanındaki bir başınalığımdan çıkıp bir başınalığın yanındaki sana seni senin için seviyorum çünkü... kağan işçen... |
kutlarım güne düşen bu güzel çalışmanızı yüreğin dert görmesin
selam ve saygılar bıraktım değer görmüş emek.........