Şiir ekmek kavgasıdır, ekmek kaygısıdır, hayatın özüdür, kendisidir. Bir küçük istasyon şiirdir

EN SAVUNMASIZ HALİMDE


Yutuyor bu şehir beni

Ardımda anımsanacağım bir belirti bırakamamışım beceriksizliğimden
Kaybolmuşum kalabalık bir hareketlilik içinde,
Yolumu sorsam, bilen yok…

Aile bağlarım, dostluklarım,
uzun mesai saatlerindeki teşrifi mesailerim yok… eskimişler.

Bu şehir beni mahkum ediyor bir ıssıslıkta…
ben ve duygularım mahkumuz…
Duygular…
Yani, özlemlerime ve öfkelerime dair karman çorman pişmanlıklarım…
Hangisi pişman olmaya değer ya da değmez
Hangisiyle baş etmek mümkün…
Bilemiyorum ki…

Biri kalbimden hançerlemiş,
Biri sırtımdan…
Mahkum etmişim hepsini, zindanlarımda, müebbetsiz cezalarla.
Duygusallar meclisi ise açmakta kapılarını tüm zindanların.
Ve beni başbaşa bırakmakta onlarla
En savunmasız halimde
Yine vururlar yüreğimin en olmadık yerinden
yaralanmıştır en mantıklı lopundan beynim…




Güzel anlatımdı üstadım severek haz alarak okudum,
Yüreğine kalemine sağlık yürek sesin daim olsun........
Saygılar selamlar

vurmayı düşünenler zaten bu anları bekler malesef şair dedim bende kutlarken kalemi.. saygımla...

ÇAPTAN DÜŞMEYECEKSİN HİÇ DOSTUM DİYECEKTİM AMA O ZAMAN ZALİMLERİN GERÇEK YÜZÜNÜ NASIL GÖRECEKTİK Kİ.
GÜZELDİ İÇ SESİNİZ.
KUTLARIM.