Anne bak senin korktuğun yaştayım
Ne gencim artık ne de çok yaşlıyım
Belki belim bükülmedi ama
Boynum büküldü
Yüreğim küçüldü
Geçen yıllarda
Artık herkesi sığdıramıyorum kalbime
O cıvıl cıvıl neşeli hallerim de kalmadı
Biraz durgunluk biraz da yorgunluk
Ama çokçası bıkkınlık çöktü yüreğime
Anne ben artık senin vazgeçtiğin yaştayım

Anne bak artık herkese yetiştiğim günler geçti
Kendime bile geç kaldığım günlerdeyim
Unutuyorum çok şeyi
Neyi nereye koyduğumu bulamıyorum
Daha dün can bildiklerim nerede mesela
Hiç bilmiyorum
Gözlerimde epey kötüledi anne
Kim dost kim düşman göremiyorum
Anne ben artık senin bıktığın yaştayım

Anne bak bende büyüdüm artık
Yalnız kalmaktan korktuğum günler geçti
Şimdi yalnızlığı sevdiğim günlerdeyim
Birde o zifiri karanlık geceleri
Sahte kalabalıklardan sıyrıldım artık
Yalnızlığa büründü etim kemiğim
Acıları bir bir kolye gibi taşıyorum boynumda
Meğer maviymiş gökyüzü
Ve gökyüzünden yansırmış denizin rengi
Anne ben artık neyin ne olduğunu öğrendiğin yaştayım

Anne bak şimdi senin yandığın yaştayım
Şakağımdaki kaz ayağı dedikleri şey
Kader çizgimden bile uzun artık
Sahii sahii kader dedim de
Neden bana hiç gülmüyor şu kader dedikleri şey
Dostlarım sevdiklerim nerde anne
Kim sapladı bunca hançeri ciğerlerime
Ahhh ahh içim milyon kez yandı be anne
Anne ben artık sabrım bitti dediğin yaştayım

Anne bak bende kestirdim o çok sevdiğim saçlarımı
Omuzlarıma bile gelmiyor artık
Omuzumda ki yükler öyle ağır ki
Tek tel saçıma yer kalmadı omuzlarımda
Başım bile ağır geliyor artık gövdeme
Ne haldeyim diye sorma anne
Bütün umudumu kaybettim sayki yastayım
Anne ben artık BABAMIN ÖLDÜĞÜ YAŞTAYIM