Yaban/cı ve Şehir"ben her bahar pişman olurum güneşe kanar baharlarım orospu bir gülüşün gamzelerine yaprak yaprak teslim olurum..." Y.Erdoğan göbek çukurunda kudusü oynar bu şehir. paris sıkıntısına yenik düş/l/er halep ağrısı duruşlar. afsunlar koca karılar taş evleri onanmaz düşküleri ağlasa da yabancı dolmaz üst üste binen mozaik mezarlar hayal/et adımları atar yaban/cı. şehrin duvarlarındaki argın gözyaşlarına dalar bir düş perisi. yaban/ca dolaşır bir şehrin secdedeki yüzünde. alnı henüz okşanamamış bir sevgilinin henüz kehanet edilmemiş çizgileri ellerinin üryanlığına eğilir başı erden düşlerinin tüm büyük kentlerin hayalini /ayaklarının altında paralanan çakıl taşlarının ömrünü piç eder gücü yettiğince dilindeki yılanın zehriyle topu topu iki mevsimden düştün yorgun aklımın kaydırağına kışdan bozma sonbaharlarıma /zaten bu şehirde bir yazı sever insan bir de seni./ |