Göğüs kafesinde çırpınıyor ,
türkülerin yakarak çorak bıraktığı topraktan uçup gelen kuşların avazı.

Bugün unuturum sandığım yüzünü,
sesinle kulaklarımı döverek
ve yankılanarak kendi sesimle, hatırladım.

Unutmanın lanetlenmek olduğu geceleri
şah damarımla emzirdim büyütmek için yaramı.
deştim ve kuyusundaki suda suretini ezber ettim
kanın her defasında kaleme ve kağıda meze oldu
gir diye değil satırlara bu
ama unutmak için hiç degil

türküleri yakarak, geceleri
seni unutmayarak, kendimi acıttım.
O anlar; zaman, yağmur gibi dövüyordu camları
aklıma ne gelse seni hatırlatır o zaman
ki unutmak degil

Ah! benim yüreği kırgın gözyaşlarım
acıyarak sizlere, kendimi hatırlatmak istiyorum
yüreğimi terkettiğim yüz çizgilerimde
kendimi hatırlamıyorum

Kim çaldı ellerimizden elmayı
ve tanrı neden böyle güzel bir günah yarattı
ne zaman vazgecer olduk, alnı alev alev yanarken sevgili
ve ben hala çocuğum
Eskimiş ve ötelenmiş
ahvalimi gömmüşüm gözlerime
kaşlarıma aldanma
masum degilim
gecesi gündüze küs zamanlarda taşmışım nefretimle

yatagımdayım.
küskün sırtımda bakışların ,
olmayan bir incinmişliğin intikamını alıyor düşüncelerin.
Yazık ve ah ve veda
üçüncü günün sonunda.

bu unutmak savaşı
bu elmanın ikinci kez çalınışı
bu zamanın yokuşunda yok oluş...