Şiir , bambaşka bir iklimdir ki , hiç bir iklimde tadılmayanları tattırır okuyana şair... Hayalin büyüsüne kapıldığında insanı alır götürür gerçeklerinden , bambaşka bir masal ülkesine. Çok da gerçekçi olmaz genelde. Bu da olayın kaderidir işte şair.

ötesine berisine sövüp saydığım
an ve an sıkıldığım bu topraktan kaçıp
ayağının değdiği toprağın olmayı ne çok istedim derken bir yanda , dizelerin sonunda ,

beni kendi cümlelerinle sevmelisin sevgilim
hiç bir şairin aklına düşmemiş
aşkına gebe kalmamış bir gece de
rahmine tohum niyetine ekmelisin dedirten nedir ki bizlere şair ? Ayağının değdiği toprak olmayı ne çok istediğimize , böylesine yücelerden ,
sevebilme söylemlerine iter bizi :) Gerçeklere döndüğünde insan , şiirler tadından kaybeder ki bu da acı gerçeklerin şiire yansıması olarak kabul edilmeli bir bakıma.
Defalarca dinlemekten keyif aldığım , şiirsel estetiği mükemmel güzellikte dizeleriniz için kutluyorum şair. Okurken de , dinlerken de tadı , lezzeti eksilmeyen güzellikteydi.
Saygıyla her daim.

Sesiniz neden bu kadar tanıdık ve neden bu ağırlık.. Hayır, bunu size sormuyorum. Bunlar kendi kendime söylediğim cümleler. Evet şiirlerinizi okuyorum çoğu zaman ama dinlerken.. ne dinleyebiliyorum ne de kapatabiliyorum bu sesi... Sanki ben daha önce.. Evet dinlediğim başka bir sese çok benziyor ve ben o seste hep yoruluyordum, dinleyemiyordum. Yüzümü, felâket haberinin aynası misâl döküp kalırdım dâima... Bunu neden söyleme gereği duyduğumu ben de bilmiyorum ve inanın şiire dâir söylenmesi greken çokça cümleden de haberdarım ama bunu illâ söylemek gerekti sanki... Tuhaf.




Şiirleriniz, şiiriniz değil. Şiirleriniz tek bir kelimenin aksi sanki. Hayır doğru cümle değildi bu. Gördüğüm ve belki de okuduğum çok yerde işteş çatılı bir vaziyet söz konusu.. Sanki.. Tam tekmil takısız bir betimlemeden ibâret şiirleriniz. Ne tamlayan ne de tamamlanan. Yalnızlık. Hayır bu yalnızlığın tasviri değil. Yalnızlıkta bile en az bir yalnız kalan vardır. Burada kimse yok. Şâir şâyet, lirizmin -ki bu lirizm değil dram sanırım- senfonisi diyorsa evet bunu anlamak için kelimelere, anlatılanın vaktine öykünün kahramanlarına hiçbir şeyine hülâsa, gerek yok bakmaya. O rûh'u şiire giydirebildiğini düşünüyorum ki ürkmüş olmamı da buna bağlıyorum...



Bu kadarı kâfi..



"gözlerimi bile görmeden bilmem kaç kez ayrıldığın sevgilin."



bunu alıp gidebilir miyim...





Esen..esen kalın.