“Bozkırlar daha da soldu sen gidince,
Sazlar bir başka hüzünlü ve küskün,
Otlarda bir kuruluk var topakta bir doymamışlık.”




Kır şehirlerin döndü bozkırlara
Döndü sarı otlar kömür siyahına
Yangın yeri anız külü bir ölümdü gündönümü
Eylüldü, kuruydu toprak açarken göğsünü



Ateş düştü sazın sapına ağladı tel sızlarken
Boynu bükük türküler kaldı senden geriye
Yanık seslerinin yankısında dağlandı yürekler
Çiçek açmaz artık Çiçek Dağın kar dökümündeyken



Beyaz giymişsin bugün selama dururken kahverengiye
Kundağa sarılmış avutulmaz küskün sazın
İçte derin bir boşluk titrer eski sesinde
Toprak doymadı verdiğini almaya



Beşik olmuş sana içindeki ana dolu
Çoban çeşmesi kurudu bugün
Kuzuların susuz sevdaların sensiz sustu kavallar
Sevmeler yazıldı yalnızlıklarla



Neşe ter (oldu) taşın yokluğuyla üzerimize binen
Sazlar asıldı duvarlara
Aşıklar yorgundu dünden ıslanmış gözlerini silmelere
Hastaneler kayan yıldız yuvası oldu bekleme salonlarında



İnce bir mızrap vururken kurşun gibi
Kalbine mi değdi de titredin
Yoksa Anadolu kokulu sazını mı çok çektin böğrüne
İnce bıyıklı mor bir dudak şimdi bırakılır mıydı
Hele bu mevsim bozkırda üşümeye başlarken



Şimdi bana kim söyleyecek yürek türkülerini
Kim sulayacak kurumaya yüz tutmuş bozkırları
Daha kaç türkü dökülecek kururken dilimdeki sözlerin
Yar ayrılığımı tutu sarıldığın toprağa yoksa…



Sen cennet bahçesinde çal yine sazını
Doyur doymayan toprağı kokunla
Mühür gözlü bir sevdaydın sen
İçimizdeki kuraklığın gidercek tek yağmur yüklü bulutsun
Giderken sen ağladı vurgun yedi türküler
Asılı kalan sazların ağlarken bozkırını suladı yürek sarnaçları…