yağmura sırılsıklam bir gülümsemeyle bakıyorum
ne tuhaf
kendi göğüne tutunmak için kucaklıyor bütün bulutları
içine bütün heyecanlarımı sığdırabileceğim kirpiklerini bağışla bana!

hangi çığlığın kıyımında kalacaksa düşlerimiz..

dün bir şiir yazdım kendime
içinde,suda yakamoz,suda suretin olan
umutlu bir şiir yazdım
içinde,ne ’hüzünler’ vardı
ne de camlarını kırdığım bankalar
güvertesinde uçuşan saçların
siyah beyaz bir fotoğraf
karbeyazı düşler ve serin rüzgarlar olan bir şiir yazdım

o dehşet sözcüğü döküyorum başındanaşağıya seni seviyorum..

sokaktayım
bütün siyahları silen bir çığlık gibi,parke taşlarının kızıllığı
bir şarkının suflesi ayak seslerim
evini arayan darmadağınık şiirlerin harfleri gibiyim
bu gece smirna da yer gök yıldız
gelirken çiçekler açmamıştı ve
şehrin girişinde merhaba dedim uzunca bir boşluğa
giderken merhabamı yineledim,çünkü
güneşin hep geç ulaştığı bir yerde umut daha elzemdir
giderken seni çiçekli dallara anlatacak adını fısıldadım denizanalarına
her gün bu limanda dil balıklarıyla söyleşip durdum
hiç bir vapurdan inmedin

avuçiçinde bir parça kıvılcımı tutuyorsun ya
şehrine yangınlar çıkarma dürtüsü sarıyor her yanımı
hem çiçek,hem kuş
hem çocuk,hem kelebek olamazsam
git gide platonik bir aşkın yosunlu yalnızlığından
gemilerin geçmediği uzak bir deniz olurum/biliyorum

evet evet bir parça kıvılcımın
seni görünmez kılıyor oysa
ve
yağmurlu bir gök parçası düşürüyorsun ya yüzüne
kendi imgelerinle zehirleniyorsun bazen hayata/farketmesen de

peki,zeytin ağacı demiyorum
yalnızca bil
yalnızca tekrarlanmayacak bir daha
her yanım yaprak yaprak illet bir aşkın
baştanaşağı kırık dökük platonik kuşatmasında


şimdi sen suyun üzerinde
düş mü gerçek mi
düşü gerçeğe emziren akış mı?
canlılığının tuvalinde
ne resimler çizdirirsin/bilsen
içimdeki kır çiçekleri
mavi,yeşil.mor
konuşan yok biliyorum
yine de bir ses var ya görüntünde
bir yıldızın görüntüsü iz bırakır da kayar
sana yetişmek
derinleşen karanlık yol boyunca
içimde
kanatlanıp uçmak hissi
yine saat yirmi dört
portakal kokulu bahçendeyim düşgücümde
nemli toprak
çıplak ayaklarımızı çamura buluyoruz
yeni bir iklim alıyorum yakamoz gülüşünden..


beyaz papatyaların kırmızıya dönüşmesi filmlerdeymiş..

hani bir oyundan bahsetmiştim şiirimde
dün gece bitirdim,ve
hiç bir ensest prodüksüyonun ulaşamayacağı
odanın en gizli en tenha yerine sakladım
görsen,hiç bir oyun bu derinlik de şahdamarıma yakın durmadı
gün boyu bir çok kere yeniden yeniden okudum
kırık bir yer aynası gibi
suda suretini yanısıtıyordu her repliği

bundan bir tek frat ağabeye bahsettim şimdilik
olur ya namussuz bir prodüksüyonun eline düşerse
benim için,yalnızca
vakitsiz kadraja girerdi dersin dedim
bir de yakamozu olduğu gibi,kostümsüz yani
görüntü planı olarak kilometre levhasını kullanmasını tembihledim




’’’Ne çok şey eksiliyor günlerimizden
her sabah umudunu güneşe çıkaran çocuklar
gördüğüm bir rüyayı yorumluyor
en heyecanlı haliyle
yanlarına gidip onlara seni anlatıyorum
sözcüklerinden başka bilmediğim seni’