Eller kendi sıcaklığında tutuşurken
Avuç içinde terler birikecekti gizlice
Kırmızı bir otobüs alıp götürecekti
Buğulu camlara çizilen sarı saçlı kadının ilk harfini

Duraklar yolcusuz yollar suskun
Oturaklar boş kendi yalnızlığında
Son otobüs geceyi delip geçerken
Siyah asfaltı gece yutacaktı
Kent sus, sokaklar sessizdi

Araf’taki hatıraların ayak izlerinde
Yalnızlığı tek aydınlatandı ay
Yıldız dökümü mevsimler ıslatırken saçları
Yaşardı ayak izlerindeki yer, gözlerimde…

“Can YÜCEL” dinliyorum bu şehirde
Bağlanmamak için “Bağlanmayacaksın…” diye bağırıyordum
An/kara kalıyorken karanlıkta
Batı/kent hep doğuma kaçıyordu
Aşkın doğduğu yerdeki evimde…

Şimdi gelip çalsam kapını
Devrik kalmış dik uzun katlı binalarının önünde
Dizim dik düşmeksizin zemine
Sarı saçlarına parmaklarım fısıldasaydı

Cehennem yangını ayrılık alev alevken
Sen rahat ol diye giydim yangın gömleğini
Çekip gitmek de vardı bu kentin başka köşesine
Korkum sen uykusuz kalma yeter…

O yüzden uzaklara götürdüm düşlerimi
Ellerimle martı besledim
Düşlerimdeki gem/imi sürdüm ufka
Sana yazamadım yokluğunu anlatamadım

Her harf sen olunca karışıyordu işte ortalık
Hayat sandalı sallanırken
Dalgalıydı işte şiir
“Can YÜCEL” in beyaz uzun saçları gibi….
Bağlanmamak için demir attım deniz dibindeki karaya çapamla (çabamdı)…
Çünkü ben sende boğuldu dalgalıydım işte…




Çokkkkkkk güzeldi üstad
Sevdim okurken haz aldım
Kalemi daim yolun acık olsun
Saygılar selamlar

Mekanı cennet olsun Can Yücel'i sevmesem de şiiri sevdim, tebrikler.

19a ne oldu... güzel şiir... zeminde beyaz tonlar da güçlü oluınca beyaz karakterler biraz yordu...selamlar, saygılar

bnım kentiin sokaklarıda hep yaralı ve sessiz.


neden:(((



tebrıkler rakibim.umulanın umdugunla kaldıgını ne güzel kelama dökmüşsün

saygılarımla