Şimdi anılarımı
duygularını istila ettiğim
bir kadına naklediyorum
belki benzeyecek sana
bulanıklaşınca aynalar biraz daha
perdeler uzaklaştıkça birbirinden
hamlet başlayınca
yani arka sıralar susunca


miskin bir ihtiyarın
sahnedeki oyunu
hayatına benzettiği gibi
replikler hızını kesince
tüm içgeçirmişliklere
seni göreceğim
çekildikçe karanlık gözlerime


belki o şiirde kalacak fikrim
yarım yamalak mısralarla
"ben seni hiç sevmedim ki"
yorgun bir akşamda
bıraktığın ellerimi sevdim
yorgun bir masada
kadeh çatarken yalnızlığa


bir kadını aldatacağım seninle
bir kadınla da seni
ama sen gibi kokmayacak saçları
ve mutluluğu oynayacağım
mutsuz hayat sahnesinde
bilirsin bana bıraktı
Ramses kibrini

bir şiir daha yazmayacağım sana
belki küsecek mısralar
acımayacağım silerken
alfabeden isminin harflerini
toplu intihara kalkışacak
yatağıma sinmiş hücrelerin
ve dönme bir daha diye
kurban edeceğim kalbimi
Cebrail gelmeyecek
İbrahim’den neyim eksik ki

belki
bahçedeki güller hâlâ kırmızı
ve yüzünü ekşitse de incirler
hâlâ tatlı
ta oramda bir sızı
yani oramda
yani sende kalan yanımda...




Irmak - Haziran / 2012