Adı yok yalnız kalmış cümlelerin...

Noktası virgülü yok hayatın
Çelimsiz sabahlardan
Mavinin renklerine düşerken gün
Soluksuz yaşam serüvenlerinin izi kalır geceye
Yorgun düşmüş bedenin
Ağır aksak zihne düşmüş düşüncelerinden
Arta kalan düşsüz düşlere düşer insan


Dünyanın şeklini alır insan
Gece ve gündüz gibi
İki yüzü vardır kimi zaman

Lekesi çıkmaz insan kirliliklerinin
Her dert bir avuç alırken ömürden
Sustukça çoğalır, can kırıkları
Birikir gönül heybesinde


Tek cümlede, ateş düşer ciğere
Sanılır ki bağ bahçe viran
Ömür her gün biraz daha ziyan
Böylesi zamanda
Alıp başını gidesi gelir insanın
Yine de merhametsizdir her yer varılan


Tatsız bir dokunuştur
Sahte gülümsemelerle uzanan eller
Yakar teni
İklimine varmadan açan güller gibi


Yoruldum tek kişilik ömür sahnesinin
Bekleyişle bağdaştığı vakitlerden

Durmaksızın akan zamanın
Grileşmiş yüreklerle bezenen
Güneşi sarmış kara bulutları seyredip iç çekmekten
Her gün diğerinden biraz daha beterken
Hangi güne vuracak şavk tan medet umulur
Gün durmaksızın bir gece bir gündüz olurken
Ah ömür durma, inadına diren

s.c